|
|
n-araulea
n-araulea (na-rá-u-lea) adv – scriari neaprucheatã tu-aestu dictsiunar; vedz naraulea
T.Cunia Dictsiunar-a-Limbãljei-Armãneascãna1
na1 (na) (i forma shcurtã n4-) prip – [multi ori zborlu “na” easti ligat di zborlu n fatsa-a cui s-aflã, ca bunãoarã: nandreapta, nastãnga, nanumirea, naljurea, naraulea, etc.]; zbor tsi-aspuni loclu cãtã iu s-dutsi cariva i tsiva; zbor tsi-aspuni cã atsea tsi fatsi cariva sh-u-adutsi cu-unã fãtseari cunuscutã; cãtã la, la, ãn, n, tu, a, ca, di, etc.
{ro: la}
{fr: à}
{en: to}
ex: s-dusi s-agioacã na mule (un gioc ca mulili); mi-agioc na (ca gioclu) Yeani-orbu; n-andreapta (cãtã la-andreapta; scriarea bunã: nandreapta) s-tsãnj dipriunã; totna imnã n-astãnga (cãtã la-astãnga; scriarea bunã: nastãnga) a lor; lj-mutrescu n-araulea (scriarea bunã: naraulea); u-avea di na (ca) lishoara; s-alavdã, s-tsãni na mari (ca om mari); cu sarica na nã (di-unã) parti; cu sarica na (la, di) nã parti