|
|
caractir
caractir (ca-rác-tirŭ) sn – vedz tu haractir
T.Cunia Dictsiunar-a-Limbãljei-Armãneascã vedz: haractirharactir
haractir (ha-rac-tírŭ) sn haractiri/haractire (ha-rac-tí-ri) – hãrli, cusurli shi mintea-a unui om ashi cum suntu aspusi dit purtarea, zboarãli shi faptili-a lui; fisi, naturã, hiri, veti, heari, vovlã, hui, huchi;
(expr: ari haractir; easti om cu haractir = ari hãri buni, ari suflit bun, easti ndreptu, tinjisit, nu dzãtsi minciunj, nu fatsi-arãu)
{ro: caracter, fire}
{fr: caractère, nature}
{en: character, nature}
ex: ashi lj-easti haractirlu (hirea); omlu aestu nu ari haractir
(expr: omlu aestu easti arãu, minciunos, nu easti ndreptu)
§ harahtir (ha-rah-tírŭ) sn harahtiri/harahtire (ha-rah-tí-ri) – (unã cu haractir)
ex: ari un urut harahtir
§ caractir (ca-rác-tirŭ) sn caractiri/caractire (ca-rác-ti-ri) – (unã cu haractir)
ex: nu-ari caractir
(expr: nu easti om bun)